‘Er zijn honderden intellektuele vrouwen, die bewust of half-bewust, ongehuwd of gehuwd, homofiel zijn. En de meeste van deze homofiele vrouwen weten niet waar ze zelfs maar spirituele contacten kunnen leggen met lotgenoten. Ze vinden niets via de wegen die mannelijke homofielen gebruiken. Er is zelfs geen serieus kontaktblad voor hen. Wij zijn een academisch gevormd vriendinnenpaar en hebben hier al heel lang over nagedacht. Willen vrouwen met ideeën, die het bestaan van deze tekorten ook niet langer kunnen verkroppen, kontakt met ons opnemen om er samen iets aan proberen te doen?’
In 1971 verscheen in Vrij Nederland onder nummer 7152 bovenstaande oproep om te gaan zorgen voor meer contactmogelijkheden voor lesbische vrouwen. Het vriendinnenpaar Hanneke van Buuren en Nel Welle Donker, beiden lesbisch maar toen nog getrouwd met een man, voelde zich niet thuis bij de reeds bestaande feministische en lesbische organisaties.
De tekst leverde meer dan vijftig reacties op. Al snel werden er in Utrecht maandelijks bijeenkomsten georganiseerd die in 1974 een vaste structuur kregen in een stichting.
In het begin was er discussie over belangenbehartiging. Een aantal vrouwen uit Groningen pleitte voor meer actie op dat gebied, maar tevergeefs. Groep 7152 was en bleef bovenal een plek voor contact leggen, bewustwording van de eigen situatie en het opheffen van isolement. Getrouwd of niet getrouwd was hier geen probleem.
De andere actiegroepen uit die tijd, waaronder Man Vrouw Maatschappij en Paarse September, vonden juist dat er een keuze gemaakt moest worden of beschouwden het huwelijk als het ultieme kwaad. Zij stelden de emancipatie van de vrouw voorop omdat anders de bevrijding van de (lesbische) vrouw helemaal nooit zou lukken.
Voor vrouwen met een relatie, een baan en vaak een gezin was die visie te ingewikkeld. Bij Groep 7152 voelden ze zich thuis. Daar hoefden ze niet per se hun huwelijk of gezin op te geven maar werd wel openlijk gepraat over biseksuele en lesbische vrouwen: les-bi-vrouwen. Hanneke van Buuren hamerde in talloze artikelen en publicaties op het recht om hier zelf een keuze in te maken, waaronder ‘Over de getrouwde homoseksuele vrouw’ (1973) en het befaamde boek Vrouwen, die van vrouwen houden (1977).
Het cement van alle activiteiten van Groep 7152 was vrijwel vanaf het begin het blad Baal, later Amarant. Het wordt gebruikt voor aankondigingen maar heeft ook altijd een vaste rubriek van het bestuur en een redactioneel. In het blad hebben biseksuele vrouwen decennialang een plek gehad. Amarant komt sinds 2018 alleen digitaal uit.
Uit een onderzoek van Homostudies Utrecht uit 1986 bleek het gemiddelde opleidingsniveau in Groep 7152 relatief hoog. De onderzoekster rekende de vrouwen tot de middenklasse. Doordat de meeste leden vaak een beroep hadden met een hoge maatschappelijke status beschikte de groep over goede organisatietalenten, wat de organisatiestructuur ten goede kwam.
Ook was Groep 7152 – los van subsidies voor eenmalige projecten – financieel onafhankelijk. De donatrices stonden centraal in het denken, maar ook de toegangsgelden voor de bijeenkomsten droegen ondanks hun bescheiden hoogte bij aan een gezonde financiële basis.
In 1975 gingen de vrouwen echter wel in op een aanbod van de Schorerstichting om de organisatie te structureren, maar het ging mis bij de ondersteuning voor werving en selectie van contactpersonen in de regio. Groep 7152 verwachtte dat de beschikbare opbouwwerkster veel meer uitvoerend werk zouden gaan doen dan de bedoeling was.
Het regiowerk leed uiteindelijk niet onder de breuk met de Schorerstichting. Wel was het gevolg dat het werk in de regio’s afhankelijk werd van sterke vrouwen die voor continuïteit in de organisatie zorgden. Als een vrijwilligster er na vele jaren mee ophield, was het risico groot dat een regio wegviel.
Jarenlang verzorgde Groep 7152 landelijke en regionale bijeenkomsten en bereikte ze een grote kring. De regionale bijeenkomsten werden bezocht door gemiddeld 2000 vrouwen per jaar en de landelijke door eenzelfde aantal, waarbij zeker ook overlap moet hebben gezeten.
Sinds 2006 zijn er alleen nog maar regiobijeenkomsten, die rond die tijd al snel begonnen af te brokkelen: de randstadregio’s vielen als eerste weg. Daarna kwam de klacht dat jongeren steeds moeilijker bereikt werden. In de Uitagenda begonnen activiteiten van subgroepen een steeds prominentere plaats in te nemen. In de Agenda van 2020 was 50plusminus – naast de regiobijeenkomsten – een hoofditem. De 50plusminus-groep is ook de enige groep die in grote lijnen nog landelijk actief is.
Toch blijft er met het wegvallen van ontmoetingsplekken en de groei van online contacten een plaats nodig waar vrouwen die net ontdekt hebben dat ze lesbisch zijn, naartoe kunnen. Zo is de functie van het doorgangshuis springlevend. In de vijftig jaar na de oprichting van Groep 7152 is er veel meer openheid gekomen en veel meer informatie beschikbaar, maar om de sociale sprong te maken van een hetero getrouwd leven, met veelal kinderen, naar een leven met vrouwen vergt nog altijd veel energie en moed.
Foto van vrolijk groepsportret van vier vrouwen zittend op elkaars schoot en aan de tafel op het zomerfeest dat georganiseerd is door de Groep 7152 in de regio Utrecht. Gemaakt door Marian Bakker (1989)
Adresboekje met op de voorkant de tekst: Groep 7152 Roze Zaterdag Arnhem Juni 1999. Aan de binnenkant zit een adresboekje en twee roze papiertjes met op het ene papiertje een tekening en op het andere papiertje uitleg over Groep 7152 (1999).
Halsketting van leer met metalen hanger van twee vrouwen die naar elkaar kijken. Dit zijn The Ladies of Llangollen. Vervaardigd door F. Bosschaert (1970-2000)
Roze button met in de rand in donkerder roze letters de tekst: Stichting Groep 7152 voor lesbische en bisexuele vrouwen. In het middengedeelte de tekst: Stichting groep 715' waarbij de zeven sterk uitvergroot is (1970-1980).
Geestige foto op de brug voor het Creagebouw in Amsterdam van twee vrouwen op leeftijd, bezoeksters van de lesbische damessalon aldaar, die op elke derde zondag van de maand georganiseerd werd door groep 7152. De vrouw rechts is M.A. Rippe, zij wordt gekust door haar vriendin. Gemaakt door Marian Bakker (1993)
IHLIA: Jaarverslagen Groep 7152 1984, 1986, 1996.
IHLIA: Kunstmarkt voor vrouwen, 1986, 1991.
IHLIA: la Vita 2-2002-6-nov-dec.
IHLIA: Amarant nr 20 (1991-6), 29 (2002-2),, nr 4 november 2006, nr 2 mei 2010.
IHLIA-IISG, Archief: ARCH03361, Archief Groep 7152 Amarant – periode 1971-1995 / I doos met 7 mappen.
