René Klijn werd op 8 september 1962 geboren in Den Haag, als kind van Indonesische ouders. Een paar maanden later werd hij geadopteerd door een Nederlands echtpaar, dat nog een jongen in het gezin opnam toen Klijn vier jaar oud was.
Als kind wist hij al dat hij beroemd wilde worden. Op zijn zeventiende verhuisde hij naar Amsterdam en voelde zich meteen als een vis in het water. Hij ging aan de slag als fotomodel, acteur en achtergrondzanger en stond bekend als een dominante, perfectionistische en aantrekkelijke jongen.
In de jaren tachtig was Klijn een van de leden van de boyband Bam To Bam Bam. Hun singel Like a Locomotion kwam in 1989 in de tipparade en in maart van datzelfde jaar nam de groep deel aan het Nationale Songfestival. De singles van de band bleven echter floppen, waardoor Klijn de indruk kreeg dat de platenmaatschappij niet genoeg in de groep geloofde. Het was reden om op te stappen.
Daarnaast had Klijn ambities om een eigen plaat op te nemen als soloartiest Dorian – vernoemd naar de knappe hoofdpersoon van het boek The Picture of Dorian Gray van Oscar Wilde. Maar die droom werd ruw verstoord.
Tijdens een vakantie met zijn levenspartner Maarten Jansen kreeg Klijn een verkoudheid die niet over wilde gaan. Eenmaal thuis maakte hij een afspraak met de huisarts, die hem ongevraagd op HIV liet testen.
In november 1990 kreeg Klijn te horen dat hij seropositief was: de wereld stortte in. Omdat hij zich schaamde voor zijn ziekte, leefde hij anderhalf jaar in isolement, zonder in het openbaar te vertellen dat hij ziek was.
- René Klijn
Paul de Leeuw wilde met zijn tv-programma De Schreeuw van de Leeuw al langer een aflevering maken over aids. Toen hij hoorde dat Klijn de ziekte had, vroeg hij hem als gast. Na enige twijfel ging Klijn akkoord: ‘Het belangrijkste wat ik kon doen was het programma. Het taboe doorbreken (…) Want zodra mensen niet meer de angst hebben voor de ziekte (…) dan wordt het een stuk prettiger.’
Op 28 november 1992 werd de show uitgezonden op tv. Klijn mocht het programma indelen zoals hij wilde. Zijn vrienden, familie, verpleegkundige en internist waren aanwezig. De kijkers konden hem kreeft zien eten en er getuige van zijn dat hij zich liet omringen door ‘het vrouwelijk schoon’ van zijn model-vriendinnen. De zussen Suzanne en Monique Klemann van Nederlandse popband Loïs Lane brachten hem een muzikale ode met het nummer My Best Friend.
Zonder pathetiek toonde het programma Klijns verhaal. Openhartig vertelde hij over de leegte, de pijn, het belang van veilig vrijen en zijn begrafenis. Aan het eind van de uitzending zong Klijn een van zijn lievelingsnummers: Mr. Blue.
Toen De Leeuw Klijn had gevraagd om te zingen in de uitzending, wilde hij dit in eerste instantie niet omdat zijn stem minder zuiver was geworden door zijn ziekte. Uiteindelijk besloot hij het toch te doen. Het zou zijn lijflied Mr. Blue worden, oorspronkelijk geschreven en uitgevoerd door Yazoo. Met zijn karakteristieke stem won Klijn direct de harten van Nederland.
Mede dankzij De Leeuw kwam een maand na de uitzending een mini-cd uit waarop Klijn onder andere Mr Blue zingt, met Candy Dulfer op saxofoon en achtergrondzang van Loïs Lane en De Leeuw. Het nummer stond vijf weken op nummer 1 in de Top 40 en werd de bestverkochte singel van 1993. Een groot deel van de opbrengst ging naar het Aidsfonds.
Klijn reisde langs verschillende podia en tv-programma’s met zijn muziek. Hij was blij met zijn succes, maar ook argwanend: ‘Ik ben geen zingende aidspatiënt. (…) ik hoop dat de mensen mij zullen herinneren als een goede zanger.’
Klijn begon ook met het maken van een eigen plaat, maar die heeft hij niet af kunnen maken omdat hij lichamelijk te snel achteruitging. Op 5 september 1993 overleed hij op dertigjarige leeftijd aan de gevolgen van zijn ziekte. Na zijn overlijden werd de René Klijn Stichting opgericht, die zich richt op preventie van aids. Zijn as werd door Jansen, in aanwezigheid van De Leeuw, uitgestrooid over de Hudson in New York.
Voor de aflevering van De Schreeuw van de Leeuw met Klijn als gast ontving De Leeuw de Bronzen Roos op het tv-festival van Montreux en de Zilveren Medaille TV Programmes And Promotion Award op het New York Festival, omdat in de ‘historische en taboedoorbrekende uitzending’ openhartiger en brutaler over aids werd gepraat dan ooit eerder was gedaan.
Dankzij de stichting, de tv-uitzending en zijn muziek zal deze dappere en taboedoorbrekende zanger niet snel vergeten worden. In Mr. Blue zong Klijn het zelf al: ‘I’m here to stay with you.’
De 5 Uur Show, ‘Rene Klijn - Mr Blue - Viola Holt - 5 uurs show’, versie 1993 (Geraadpleegd op 9 maart 2021):
RTL Late Night, Vader René Klijn: 'Paul heeft mijn zoons droom waargemaakt', versie 2 februari 2016 (Geraadpleegd op 9 maart 2021):
De Schreeuw van de Leeuw (1992), aflevering met René Klijn – dvd. Annika van Zanten, ‘Rene Klijn – Mr Blue (interview en liedjes bij Annika van Zanten)’, versie 1993 (Geraadpleegd op 9 maart 2021):
Biografie van de aan aids overleden zanger van o.a. Mister Blue, die na een optreden in De schreeuw van de Leeuw van Paul de Leeuw beroemd werd en twee platina platen kreeg. Gemaakt door Dorine Hermans; met voorwoorden van Hedy d'Ancona en Frits Spits; [samenstelling: Joep van de Meerendonk]. Uitgegeven door Bzztôh in Den Haag (1994)
Cd Vrienden zonder grenzen: Liedjes over vriendschap. Compilatie van diverse artiesten waaronder René Klijn en Loïs Lane. Als bijlage een bundel gedichten en liedteksten die ter gelegenheid van Wereld Aidsdag is uitgegeven (1993)
Poster met René Klijn voor de Hitkrant. Foto van William Rutten (jaartal onbekend)
Jolan Douwes, Rene Klijn 1963-1993 'Ik ben geen zingende aids-patiënt.' In Trouw, 9 september 1993.
Dorine Hermans, Hedy d’Ancona en Frits Spits, René Klijn. Een portret (Den Haag 1994).
Joep van de Meerendonk, ‘René Klijn Stichting wil jongeren confronterend voorlichten’. In Gay Krant, 11 december 1993.
